گلچین تک بیتی های زیبای شهریار

گلچین تک بیتی های زیبای شهریار

از غم جدا مشو

از غم جدا مشو که غنا می‌دهد به دل

امّا چه غم،غمی که خدا می‌دهد به دل

شهریار

شب
شب کتابی است پر از راز نهان

شرح آغاز و سرانجام جهان

شهریار

پیری و جوانی

الفت پیری و نسیان جوانی بین که دیگر

خود نمی‌دانم که پیری دوست دارم یا جوانی

شهریار

بیکس وتنها

روزگار اینسان که خواهد بیکس وتنها مرا

سایه هم ترسم نیاید دیگر از دنبال من

شهریار

قسم های تو باورکردم

عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران

ساده دل من که قسم های تو باورکردم

شهریار

باجوانان ناز کن

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم

دیگر اکنون باجوانان ناز کن با ما چرا

شهریار

باجوانان ناز کن

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم

دیگر اکنون باجوانان ناز کن با ما چرا

شهریار

پدر عشق بسوزد

پدرت گوهر خود به زروسیم فروخت

پدر عشق بسوزد که درآمد پدرم

شهریار

حالا چرا ؟

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟

بی وفا، بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا ؟

شهریار

اخلاق و زندگی

اقوام روزگار به اخلاق زنده اند

قومی که گشت فاقد اخلاق مردنی است

محمد تقی بهار

دعای مادر

مادر هستی ام به امید دعای توست

فردا کلید باغ بهشتم رضای توست

شهریار

عهد و پیمان تو
عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران

ساده دل من که قسم های تو باور کردم

شهریار

موسیقی بهشت

مادر موسیقی بهشت همانا صدای توست

گوش دلم به زمزمه لای لای توست

شهریار

گم کردم جوانی
جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را

نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

شهریار

شکوه بی هم زبانی

سخن باما نمی گویی الا ای همزبان دل

خدا را با که گویم شکوه بی هم زبانی را

شهریار

مطلب مرتبط:

 گلچین اشعار شهریار

گلچین تک بیتی های زیبای مولوی

گلچین تک بیتی های زیبای مولوی

ساعتی میزان اینی، ساعتی میزان آن

یک نفس میزان خود شو، تاشوی موزون خویش

مولوی

دیوانه شو

حیلت رها کن عاشقا دیوانه شو دیوانه شو

وندر دل آتش درآ پروانه شو پروانه شو

مولوی

میل دل

هرکسی را بهـر کاری ساختند

مــیل آنرا در دلــــش انداخـتند

مولوی

من بنده خوبانم

من بنده خوبانم هر چند بدم گویند

با زشت نیامیزم هر چند کند نیکی

مولوی

بیا تا قدر

بیا تا قدر همدیگر بدانیم

که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم

مولوی

بی همگان به سر شود

بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود

داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود

مولوی

دلا نزد کسی بنشین

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد

به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

مولوی

تا باد چنین بادا

عید آمد و عید آمد یاری که رمید آمد

عیدانه فراوان شد تا باد چنین بادا

مولوی

ای خدا

ای خدا این وصل را هجران مکن

سرخوشان عشق را نالان مکن

«مولوی»

ما ز بالاییم

ما ز بالاییم و بالا می رویم

ما ز دریاییم و دریا می رویم

مولوی

جـــدایی از همزبان

هــر کــه او از همــزبـانی شــد جـــدا

بـی نـــوا شــد گــرچــه دارد صــد نــوا

مولوی

کوه و صدا

ما چو ناییم و نوا در ما ز توست

ما چو کوهیم و صدا در ما ز توست

مولانا

تولد دوباره

کدام دانه فرو رفت در زمین که نرست

چرا به دانه ی انسانیت این گمان باشد

مولوی

آب دریا

آب دریا را اگـــــــر نتوان کشـید

هم به قدر تشنگی باید چشید

مولوی

دولت پـاینــــده

مـــرده بدم زنده شدم ، گـریه بـدم خنــده شدم

دولت عشـق آمــد و مـــن دولت پـاینــــده شدم

مولوی

مرغ باغ ملکوت
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

چند روزی قفسی ساخته ام از بدنم

مولوی

زهی عشق، زهی عشق که ماراست خدایا

چه نغز است و چه خوب است و چه زیباست خدایا

مولوی

من که حیران ز ملاقات توام

چون خیالی ز خیالات توام

مولوی

قدحی دارم بر کف به خدا تا تو نیایی

هله تا روز قیامت نه بنوشم نه بریزم

مولوی

به خدا کز غم عشقت نگریزم نگریزم

وگر از من طلبی جان نستیزم نستیزم

مولوی

آب حیات عشق را در رگ ما روانه کن

آینه صبوح را ترجمه شبانه کن

مولوی

پوزبند وسوسه عشق است وبس

ورنه کی وسواس را بستست کس؟

مولوی

جمله صحرا مار و کژدم پر شود

چون که جاهل شاه حکم مر شود

مولوی

بگذاشتیم غم تو نگذاشت مرا

حقا که غمت از تو وفادارتر است

مولوی

تصوف چیست؟ گفت:به هنگام هجوم

اندوه شادی یافتن در دل است

مولوی

این جهان زندان و ما زندانیان

حفره کن زندان و خود را وا راهان

مولوی

آزمودم مرگ من در زندگی است

چون رهی زین زندگی پایندگی است

مولوی

عالم این خاک و هوا گوهر کفر است وفنا

در دل کفر آمده ام تا که به ایمان برسم

مولوی

مطلب مرتبط:

 گلچین اشعار زیبای مولوی

گلچین تک بیتی های زیبای سعدی

گلچین تک بیتی های زیبای سعدی

محبوب خوش آواز

روی خوش و آواز خوش دارندهریک لذّتی

بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را

سعدی

شفاعت معصوم
فردا که هر کسی به شفیعی زنند دست

مائیم و دست و دامن معصوم مرتضی

سعدی

به چه کارآیدت آن دل

ای خردمندکه گفتی نکنم چشم به خوبان

به چه کارآیدت آن دل که به خوبان نسپاری؟

سعدی

سفر

بسیار سفر باید تا پخته شود خامی

صوفی نشود صافی تا در نکشد جامی

سعدی

خـــــوان الـــوان عمـــــر

دریغا که بر خـــــوان الـــوان عمـــــر

دمی خورده بودیم و گفتند بس

سعدی

خوش است عمر

خوش است عمر،دریغا که جاودانی نیست

پس اعتماد بر این پنج روز فانی نیست

سعدی

پیری وجوانی

پیری وجوانی پی‌هم چون شب و روزند

ما شب شد و روز آمد و بیدار نگشتیم

سعدی

محبّت یار

به خاک پای عزیزان که از محبّت یار

دل از محبّت دنیا و آخرت کندم

سعدی

صبر بسیار

صبر بسیار به باید پدر پیر فلک را

تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید

سعدی

سوگند

قسم به جان توخوردن طریق عزّت نیست

به خاک پای توکان هم عظیم سوگند است

سعدی

ما کجــــائیم -تو کجایی

ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه

ما کجــــائیم در این بحـــر تفکّر تو کجایی

سعدی

مشنو ای دوست...

مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست

یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست

سعدی

خرمن معرفت
برو خوشه چین باش سعدی صفت

که گرد آوری خرمن معرفت

( سعدی )

گفته بودم

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

سعدی

حکمت ورحمت
خدا گر ز حکمت ببندد دری

ز رحمت گشاید در دیگری

سعدی

صراف سخن باش

صراف سخن باش و سخن بیش مگو

چیزی که نپرسند تو از پیش مگو

سعدی

مردی آن نیست

گرت از دست بر آید دهنی شیرین کن

مردی آن نیست که مشتی بزنی بر دهنی

سعدی

گنج و رنج

گنج خواهی در طلب رنجی ببر

خرمن ار می بایدت، تخمی بکار

سعدی

صدق پیش آر

طاعت آن نیست که بر خاک نهی پیشانی

صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست

سعدی

تو بر خلق پاش

جوانمرد و خوشخوی و بخشنده باش

چو حق بر تو پاشد تو بر خلق پاش

سعدی

بنده پروری خدا

فرزند بنده ای است خدا را، غمش مخور

تو کیستی که به ز خدا بنده پروری

سعدی

ای ساربان

ای ساربان اهسته رو کارام جانم میرود

وان دل که با خود داشتم با دلستانم میرود

سعدی

کبوتر اسیر باز

عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت

به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد

سعدی

زندان عشق

شب فراق نداند که تا سحر چند است

مگر کسی که به زندان عشق در بند است

سعدی

گرگ زاده

عاقبت گرگ زاده گرگ شود

گر چه با آدمی بزرگ شود

سعدی

حدیث دوست

حدیث دوست بادشمن نگویـــم

که هرگز مدعی محرم نباشــــد.

سعدی

خاک کوی تو

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

سعدی

آسایش خلق

خدا را بر آن بنده بخشایش است

که خلق از وجودش در آسایش است

سعدی

مونس جان رفت

رفت از بر من آنکه مرا مونس جان بود

دیگر به چه امید در این شهر توان بود

سعدی

فضل پدر

گیرم پدر تو بود فاضل

از فضل پدر تو را چه حاصل

سعدی

داغ عشق

عشق داغی است که تا مرگ نیاید نرود

هر که بر چهره از این داغ نشانی دارد

سعدی

صبر بر جور رقیب

صبر بر جور رقیب چه کنم گر نکنم؟

همه دانند که در صحبت گل خاری هست

سعدی

با نادان مپیوند

طلب کردم ز دانایی یکی پند

مرا بفرمود با نادان مپیوند

سعدی

طیران آدمیت

طیران مرغ دیدی، تو ز پای بند شهوت

به در آی تا بینی، طیران آدمیت

سعدی

عشق محمد بس است

سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی
عشق محمد بس است و آل محمد

سعدی

راستی کن

سعدیا راست روان گوی سعادت بردند

راستی کن که به منزل نرود کج رفتار

سعدی

به عمل کار برآید

سعدیا! گرچه سخندان و مصالح گویی

به عمل کار برآید به سخندانی نیست

سعدی

بانگ و فریاد

ببری مال مسلمان و چو مالَت ببرند

بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست!

سعدی

دنیا نیرزد آنکه ....

دنیا نیرزد آنکه پریشان کنی دلی

زنهار بد مکن که نکردست عاقلی

سعدی

ای بلبـل اگـر نالی

ای بلبـل اگـر نالی من با تو هم آوازم

تو عشق گلی داری من عشق گل اندامــی

سعدی

بسیار سـفر باید

بسیار سـفر باید تا پخته شود خـامی

صوفی نشـــود صافی تا درنکشد جامی

سعدی

نکوکاری

نکوکاری از مردم نیک رای

یکی را به ده می نویسد خدای

سعدی

مطلب مرتبط:

گلچین اشعار سعدی

گلچین سخنان زیبا و کوتاه سعدی

گلچین تک بیتی های زیبای حافظ شیرازی

گلچین تک بیتی های زیبای حافظ

حافظ وظیفه ی تو دعا گفتن است و بس

در بند آن مباش که نشیند یا شنید

حافظ

بس تجربه کردیم در این دار مکافات

با درد کشان هرکه در افتاد ور افتاد

حافظ

سیل سرشک ما زدلش کین بدر نبرد

در سنگ خاره قطره ی باران اثر نکرد

حافظ

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دعای نیم شبی دفع صد بلا بکند

حافظ

همای گو مفکن سایه ی شرف هرگز

در آن دیار که طوطی کم از زغن باشد

حافظ

نیکنامی خواهی ای دل با بدان صحبت مدار

خودپسندی جان من برهان نادانی بود

حافظ

بر این رواق زبر جد نوشته اند به زر

که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند

حافظ

چون طهارت نبود کعبه و بتخانه یکی است

نبود خیر در آن خانه که عصمت نبود

حافظ

عیب می جمله بگفتی هنرش نیز بگوی

نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند

حافظ

فیض روح القدس ار باز مدد فرماید

دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می کرد

حافظ

در هوا چند معلق زنی و جلوه کنی

ای کبوتر نگران باش که شاهین آمد

حافظ

روز در کسب هنر کوش که می خوردن روز

دل چون آینه در زنگ ظلام اندازد

حافظ

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

به غمزه مسأله آموز صدمدرس شد

حافظ

من از بیگانگان هرگز ننالم

که با من هرچه کرد آن آشنا کرد

حافظ

با خرابات نشینان ز کرامات ملاف

هر سخن جایی و هر نکته مقامی دارد

حافظ

شهر خالی است ز عشاق مگر کز طرفی

دستی از غیب برون آید و کاری بکند

حافظ

جام می و خون دل هر یک به کسی دادند

در دایره ی قسمت اوضاع چنین باشد

حافظ

مرغ زیرک نشود در چمنش نغمه سرای

هر بهاری که به دنبال خزانی دارد

حافظ

گوهر پاک بیاید که شود قابل فیض

ورنه هر سنگ و گلی لؤلؤ و مرجان نشود

حافظ

ستم از غمزه میاموز که در مذهب عشق

هر عمل اجری و هر کرده جزائی دارد

حافظ

تو بندگی چون گدایان به شرط مزد مکن

که خواجه خود روش بنده پروری داند

حافظ

اوقات خوش آن بود که با دوست بسر شد

باقی همه بیحاصلی و بیخبری بود

حافظ

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز

چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

حافظ

سعی نابرده در این راه به جایی نرسی

مزد اگر می طلبی طاعت استاد ببر

حافظ

دوست گو یار شو و هر دو جهان دشمن باش

بخت گو روی کن و روی زمین لشکر گیر

حافظ

ز مشکلات طریقت عنان متاب ای دل

که مرد راه نیندیشد از نشیب و فراز

حافظ

غم حبیب نهان به ز گفتگوی رقیب

که نیست سینه ی ارباب کینه محرم راز

حافظ

مرا به کشتی باده در افکن ای ساقی

که گفته اند نکویی کن و در آب انداز

حافظ

فلک به مردم نادان دهد زمام مراد

تو اهل دانش و فضلی همین گناهت بس

حافظ

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین

کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس

حافظ

ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال

مرغ زیرک چون بدام افتد تحمل بایدش

حافظ

وفا مجوی ز کس ور سخن نمی شنوی

بهرزه طالب سیمرغ و کیمیا می باش

حافظ

دلا دلالت خیرت کنم به راه نجات

مکن به فسق مباهات و زهد هم مفروش

حافظ

دل ربایی همه آن نیست که عاشق بکشند

خواجه آنست که باشد غم خدمتکارش

حافظ

آن سفر کرده که صد قافله همره اوست

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

حافظ

خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد

بگذر ز عهد سست و سخنهای سخت خویش

حافظ

گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع

سخت می گیرد جهان بر مردمان سخت کوش

حافظ

بر بساط نکته دانان خودفروشی شرط نیست

یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش

حافظ

در خلوص منت ارهست شکی تجربه کن

کس عیار زر خالص نشناسد چو محک

حافظ

پای ما لنگ است و منزل بس دراز

دست ما کوتاه و خرما بر نخیل

حافظ

مطلب مرتبط:

گلچین رباعیات حافظ شیرازی

گلچین اشعار حافظ شیرازی

گلچین تک بیتی های زیبای صائب تبریزی

گلچین تک بیتی های زیبای صائب تبریزی

سپر درجنگ پنهان کردن

در مقام حرف مهر خاموشی بر لب زدن

تیغ را زیر سپر درجنگ پنهان کردن است

صائب تبریزی

عمر جاویدان خضر

ای سکندر تا به کی حسرت خوری بر حال خضر ؟

عمر جاویدان او ، یک آب خوردن بیش نیست !

صائب تبریزی

اظهار عشق

اظهار عشق را به زبان احتیاج نیست

چندان که شد نگه به نگه آشنابس است

صائب تبریزی

دیده گلچین

ای دیدة گلچین به ادب باش که شبنم

از دور به حسرت نگران است در این باغ

صائب تبریزی

موی سفید

مخند‌ای نوجوان زینهاربرموی سفید من

که این برف پریشان بر سر هر بام می‌بارد

صائب تبریزی

زندانی عمر ابد

ما از این هستی ده روزه به جان آمده‌ایم

وای بر خضر که زندانی عمر ابد است

صائب تبریزی

مستمع

مستمع صاحب سخن را بر سرکار آورد

غنچة خاموش ، بلبل را به گفتار آورد

صائب تبریزی

دل بی کینه

عالم تمام یک گل بی خار می‌شود

دل را اگر ز کینه مصفا کند کسی

صائب تبریزی

روزگار جوانی

ز روزگار جوانی خبر چه می‌پرسی

چو برق آمد و چون ابر نوبهار گذشت

صائب تبریزی

هر که آمد

هر که آمد در غم آباد جهان چون گردباد

روزگاری‌خاک‌خورد آخر به‌خود پیچیدو رفت

صائب تبریزی

دوام عشق

دوام عشق اگر خواهی، مکن با وصل آمیزش

که آب زندگی هم می‌کند خاموش آتش را

صائب تبریزی

دوستان دغل

معیار دوستان دغل، روز حاجت است

قرضی به رسم تجربه از دوستان طلب

صائب تبریزی

دلبستگی به دنیا

ریشه ی نخل کهن سال از جوان افزون تر است

بیشتر دلبستگی باشد به دنیا پیر را

صائب تبریزی

ناکس ، کس نمی گردد

من از بی قدری خار سر دیوار دانستم

که ناکس ، کس نمی گردد بدین بالا نشینی ها

صائب تبریزی

گذر ازصحرای قیامت

چون سبکباران زصحرای قیامت بگذرد

هرکه ازدوش ضعیفان بیشتر بر داشت بار.

صائب تبریزی

بزرگ اوست

بزرگ اوست که برخاک همچوسایه ابر

چنان رود که دل موررا نیـــــــــــازارد.

صائب تبریزی

رسوایی

خنده رسوا می نماید، پسته بی مغز را

چون نداری مایه، از لاف سخن خاموش باش

(صائب)

خطای دیگر

چون خطایی از تو سر زد، در پشیمانی گریز

کز خطا نادم نگردیدن، خطای دیگر است

صائب تبریزی

ز چشم اعتبار افتاده ام

روزگاری شد ز چشم اعتبار افتاده ام

چون نگاه آشنا از چشم یار افتاده ام

صائب تبریزی

روز جزا

دانه ای را که دل موری از آن شاد شود

خوشی اش روز جزا تاج سلیمان باشد

صائب تبریزی

جذبه عاشق

جذبه عاشق اثر در سنگ خارا می کند

کوهکن معشوق خود از سنگ پیدا می کند

صائب تبریزی

غفلت از جوانی
ز غفلت با تبه کاری به سر بردم جوانی را

کنون از زندگی سیرم نخواهم زندگانی را

صائب تبریزی

روزگار جوانی

ز روزگار جوانی خبر چه می پرسی

چون برق آمد و چون ابر نوبهار گذشت

صائب تبریزی

ابرو گشاده باش

چون وا نمی کنی گره ای خود گره مباش

ابرو گشاده باش اگر دستت گشاده نیست

صائب تبریزی

گر محتسب شکست خم میفروش را
دست دعای باده پرستان شکسته نیست

 صائب تبریزی

 

از زاهدان خشک مجو پیچ و تاب عشق
ابروی قبله را خبری از اشاره نیست 

صائب تبریزی

 

حضور خاطر اگر در نماز معتبرست
امید ما به نماز نکرده بیشترست

 صائب تبریزی

 

از حادثه لرزند به خود قصر نشینان
ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم 

صائب تبریزی

 

ای گل شوخ که مغرور بهاران شده‌ای
خبرت نیست که در پی چه خزانی داری 

صائب تبریزی

 

دلم به پاکی دامان غنچه می‌لرزد
که بلبلان همه مستند و باغبان تنها

 صائب تبریزی

 

تیره روزان جهان را به چراغی دریاب
تا پس از مرگ ترا شمع مزاری باشد

 صائب تبریزی

 

شاه و گدا به دیدهٔ دریادلان یکی است
پوشیده است پست و بلند زمین در آب صائب تبریزی

 

آن که گریان به سر خاک من آمد چون شمع
کاش در زندگی از خاک مرا بر می‌داشت 

صائب تبریزی

 

طومار زندگی را، طی می‌کند به یک شب
از شمع یاد گیرید، آداب زندگانی 

صائب تبریزی

 

 نیست پروا تلخکامان را ز تلخی های عشق
آب دریا در مذاق ماهی دریا خوش است 

صائب تبریزی

عیش امروز علاج غم فردا نکند
مستی شب ندهد سود به خمیازه صبح  

صائب تبریزی