جملات زیبا از میلاد کبیری شندی
روزها ساعت ها دقیقه ها و ثانیه ها
برای آنهایی که شادهستند بسیار کوتاه است،
برای آنهایی که نگرانند بسیار سریع است!
برای آنهایی که چشم انتظارند بسیار آهسته و کُند است!
برای آنهایی که غمگینند بسیار طولانیست!
اما برای آنهایی که عاشقند وجود ندارد !
میلاد کبیری شندی
شعرهای بارما شریبی
موج می زند
بر کلافگی خیابان
حضور خسته ی آفتاب
شهر پر از ماهی هایی ست
که تا ارتفاع هزار پا از سطح دریا
در آکواریوم آرزوهای شان
برج می سازند
یک نفر در خیابان فریاد می زند :
باید در ابرها شنا کرد
"بارما شریبی "
از کتاب : خیابان تشنه ی زمین خوردن است
مهربان من آهنگ حضورت آنچنان لطیف و شاعرانه است
که من را مدهوش می کند
تو تنها چیزی هستی که برای من ارزش فکر کردن را داری
نمی دانم چقدر از شهر من دوری اما همه جا حست میکنم ، می شنومت
تو تکرار همیشگی عشقی
و من فقط انعکاس بی ارزش نور تو هستم و دیگر هیچ …
مردم این شهر غریبن می خوام برگردم
قصدشون فریبه می خوام برگردم
یه نفر بود که دل به نگاهش بستم
نگاهش سردو غریبه می خوام برگردم
به چشمانه مهربانه تو می نویسم حکایت بی نهایت عشق را
تا بدانی که محبت و عشق را در چشمان تو آموختم
و با تو آغاز کردم به پاکی چشمانم قسم که تا ابد دوستت دارم …
نیمکت چوبی کهنه نم گرفته زیر بارون
زیر سقف بی قرار شاخه های بید مجنون
ابر بی طاقت پاییز مثل من چه بی ستارست
مثل من شکسته از این نامه های پاره پارست
طوفان با همه ی شدت خود به آرامش منتهی می شود
و حتی در بحبوحه ی شدت خود در جستجوی آرامش است
من نیز همه ی عصیانم به عشق تو ختم می شود
و یگانه فریاد درونم این است که تورا … تنها تورا …
تو را هیچگاه نمی توانم از زندگی ام پاک کنم چون تو پاک هستی
می توانم تو را خط خطی کنم که
آن وقت در زندان خط هایم برای همیشه ماندگار میشوی
و وقتی که نیستی بی رنگی روزهایم را
با مداد رنگی های یادت رنگ می زنم
امشب گریه میکنم و گریه میکنم برای تو برای خودم
برای تموم اونایی که خواستن گریه کنن و نتونستن
برا ی تمام اون چیزی که خواستی ونبودم خواستم وبودی
امشب گریه می کنم به وسعت دریا به وسعت بیشه به وسعت دل عاشق
برای تو و به پاس احترام تمام تحقیرهایی که از دیگران شنیدم وهنوز شکست نخوردم
انگار ولگرد شده بودم به جستجوی نشانی ات به تمام جهان سر زدم
اما نبودی به دور رفتم حتی به سرزمین خوشبختی
در افسانه های پدربزرگ که حقیقت نداشت هیچ کس نبود
انگار تو هم ولگرد شده بودی
می خواستم دسته گلی برات بفرستم
اما گفتم تا بدسستت برسه پژمرده میشه
بنابراین حرف س رو از گل سوسن
حرف ل رو از گل لاله
حرف ا رو از گل اطلسی
و حرف م رو از گل مریم
بعنوان دسته گلی بنام سلام تقدیمت میکنم
دسته گلم را پذیرا باش عشق من …
دیدی تو شکسته ام، شکستی
دیدی غم عاشقانه ی من
داغ و غم و عشق و شورو مستی
جمع است همه نشانه ی من
هر شب به لبم نوای هجران
یا سوگ به آشیانه ی من
دائم زتو گفتن و شکستن
اینجا شده آن بهانه ی من
آخرمرا کشت این نگاه عاشقانه
شد برفنا این دل زآه عاشقا نه
با درد وغم با ناله ها شد دل هم آوا
تا پا نهادم من براه عاشقانه
تمام خاطرات من دوباره زنده می شود
به شوق دیدنت دلم مثل پرنده می شود
برای فصل عاشقی دوباره شعر گفته ام
نه از غم جدایی اش برای وصل گفته ام
عشق تو آوایِ نوری در دعایم جاودانه
مهر تو بر لوح جانم قرص ماهی عاشقانه
فکر و خیال تو شبی از سر من نمی رود
شب نشود سحر که تو فکر ستم نمی کنی
چشم سیاه من شود خاک در حضور تو
یک نظری طلوع کن از چه ِنعَم نمی کنی
نغمه ها جاری و از دل در پگاهی عاشقانه
از وفا تا تو سرودن جان پناهی عاشقانه
حس بودن در کنارت لمس شادی بی بهانه
خنده اش پنهان و بازی گاه گاهی عاشقانه
از عادت حضور تو سرشار می شوم
بغض مرا که می شکنی عاشقانه تر
مردی به یاد تو پیوسته عاشق است
در خاطرم وجود زنی عاشقانه تر
تکرار شو حوالی دستان خسته ام
شاید مرا رقم بزنی عاشقانه تر
ای بی خبراز سوز و آه من کجایی
کن جلوه برمن درپگاه عاشقانه
رسواشدم تا برتوافکندم نگاهی
باشد مرابس این گناه عاشقانه
دیگر به تنگ آمد دلم ازاین جدایی
زین روزها وسال وماه عاشقانه
صدا بزن مرا بگو که عاشقم به عشق تو
هزار بار بگو بگو چه عاشقانه می شود
دوباره دست گرم تو به قلب من گره زده
صدای قلب من شنو به خاطر تو می زند
بگو تو از ترانه ها ز شادی شبانه ها
ز رقص باد و از نسیم که عاشقانه می وزد
ای هق هق عاشقانه ی من
صد بیت و غزل ترانه ی من
ای سیر و سلوک عاشقانه
ای حالت عارفانه ی من
در دشت شب آسمان قلبم
پر از غم دانه دانه ی من
یک روز بیا فسانه ی دل
در بیت و سرا و خانه ی من
رفتی تو امیدم این دقایق
بیرون ز غم زمانه ی من
ترسم که تو هم یار وفادار نباشی
عاشق کش و معشوق نگه دار نباشی
من از غم تو هر روز دوصد بار بمیرم
تو از دل من هیچ خبردار نباشی
بی پنجره ای غریبه ای در وهمی
عشق است اگر از آن نداری سهمی
فهمیدن عشق عاشقی می خواهد
یک بزرگ می شوی و می فهمی
کاش می شد در سایه ی مژگانت
لحظه ای هر چند کم به تماشای دریای خوشرنگ چشمانت می نشستم
نازنین بدون تو دنیا رو باور ندارم
با تو از رمز طلسم قصه ها سر در می آرم
لحظه ی سقوط من دست تو مثل معجزست
شب می ترسه از خودش وقتی می گم دوستت دارم
تو را هیچ گاه آرزو نخواهم کرد !
تو را لحظه ای خواهم پذیرفت که خودت بیایی
نه با آرزوی من …
من مست غم عشقم با خنده خمارم کن
صیاد اگر هستی با بوسه شکارم کن
حافظه ام همه چیز را براحتی فراموش می کند
خسته شدم از بس ساییدمش و تو هر بار نمایان تر شدی !
نفرین به عشق و عاشقی
نفرین به بخت و سرنوشت
به اون نگاه که عشقتو
تو سرنوشت من نوشت
نفرین به من نفرین به تو
نفرین به عشق من و تو
به ساده بودن منو
به اون دل سیاه تو
دیگر بوی بهار هم سرحالم نمی کند
چیزی شبیه گریه زلالم نمی کند
آه ای خدا مرا به کبوتر شدن چکار ؟
وقتی که سنگ هم رحمی به بالم نمی کند
دیدم کوچه ی تنگیست که چراغش چشم است
چشم ما گوش بود و عقل ما حرف سرکوچه و بازار
چقدر سفت شده است پدال دوچرخه ی دونفره ی عشقمان !
یا من خسته شدم یا به سربالایی رسیدیم
شاید هم تو دیگر رکاب نمی زنی … !
آخر قصه ی عشق ما را همان اول لو دادند
همان جایی که گفتند :
یکی بود … یکی نبود …
