گلچین اشعار محمد رضا آقاسی

با همه لحن خوش آوایی ام
در به در کوچه تنهایی ام
ای دو سه تا کوچه زما دورتر
نغمه تو از همه پرشورتر
کاش که این فاصله را کم کنی
محنت این قافله را کم کنی
کاش که همسایه ما می شدی
مایه آسایه ما می شدی
هر که به دیدار تو نائل شود
یک شبه حلال مسائل شود
دوش مرا حال خوشی دست داد
سینه مارا عطشی دست داد
نام تو بردم لبم آتش گرفت
شعله به دامان سیاوش گرفت
نام تو آرامه جان من است
نامه تو خط امان من است
ای نگهت خواستگه آفتاب
بر من ظلمت زده یک شب بتاب
پرده برانداز زچشم ترم
تا بتوانم به رخت بنگرم
ای نفست یار و مددکار ما
کی و کجا وعده دیدار ما آقاسی

 

مسلمـــان نمــــــایان تکنـوکــرات
ره آوردتان چیست به جز منکرات
شما گـــــــر نماینـــده مردمیـــد
چرا مات و مبهوت و سر در گمید
شمایی که دین را به نان می دهیـد
کجــــا در ره عشق جـان می دهیــد... آقاسی

 

میرسد از راه مردی از دیار آشنایی
بر زبانش مهربانی در نگاهش روشنایی
روشنایی می دهد خورشید را برق نگاهش
می گذارد آسمان هر روز پیشانی به راهش
می رسد مهدی به دستش تیغ سرخ اقتدار
لافتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار آقاسی

 

مسلمان بی نمازی، ناسپاسیست 
نماز اول قدم در خود شناسیست...
نماز آرام جان مومنین است 
ستون آسمان پیمای دین است
خوشا آنان که داعم در نمازند
تمام عمر قائم برنمازند آقاسی

 

شیعیان فرهنگ عاشورا چه شد 
پرچم خون رنگ عاشورا چه شد 
کیست تا پرچم به دوش خون کشد 
شیعه را از خواب خوش بیرون کشد... آقاسی

 

ای که هر دم دم ز حیدر میزنی
بر یتیمــــان علــــی سر می زنی
شاهـد اقبـــــال در آغوش کیست
کیسه نان و رطب بر دوش کیست
کیست آن کس کز علی یادی کند
بر یتیمـان مــن امــــــــدادی کند
دست گیرد کودکـان درد را
گرم سازد خانه های سرد را
ای جوانمردان جوانمردی چه شد
شیوه رندی و شبگـــردی چه شد
شیعگی تنها نماز و روزه نیست
آب تنها در میان کــــوزه نیست
کاسه را پر کن ز آب معرفت
تا درو جوشد شراب معرفت
بادۀ ممــــا رزقنــاهـــــم بنــوش
ینفقون بنیوش و در انفاق کوش
هم بنوش و هم بنوشان زین سبو
لـن تنالـــــوا البـر حتــی تنفقــــوا
جستجویی کن سبـــوی باده را
شستشویی کن به می سجاده را
ای مسلمان زاده بعد از هر اذان
رکعتی تنهی عن الفحشا بخـــوان
گر نمــــازت ناهی از منکر شود
از اذانت گوش شیطان کر شود
هر سحـر دست نیایش باز کن
بیخود از خود تا خدا پرواز کن
بال مرد حق بود دست دعا
لیس الانسان الا ما سعـــی آقاسی

 

دل مستمندم ای جان به لبت نیاز دارد
به هوای دیدن تو هوس حجاز دارد
به مکّه آمدم ای عشق تا تو را بینم
تویی که نقطه‌ی عطفی به اوج آیینم
کدام گوشه‌ی مشعر، کدام کنج منا
به شوق وصل تو در انتظار بنشینم
روا مباد که بر بنده‌ات نظر نکنی
روا مباد که ارباب جز تو بگزینم
چو رو کنی به رهت، درد و رنج نشناسیم
ز لطف روی تو دست از ترنج نشناسیم آقاسی

 

ای که هر دم دم زحیدر می زنید 
بر یتیمان علی سر می زنید
بر یتیمان علی پرداختن 
بهتر از هفتاد مسجد ساختن
یا علی امروز تنها مانده ایم 
در هجوم اهرمن ها مانده ایم
یا علی شام غریبان را ببین 
مردم سر در گریبان را ببین
گردش گردونه را بر هم بزن 
زخم های کهنه را مرهم بزن
مشک ها در راه سنگین می روند 
اشک ها از دیده رنگین میروند
مشکهای خسته را بر دوش گیر 
اشک ها را گرم در آغوش گیر آقاسی

 

خبر آمد خبری در راه است
سر خوش آن دل که از آن آگاه است
شاید این جمعه بیاید شاید
پرده از چهره گشاید شاید... آقاسی

 

گفت خداوند جهان آفرین
بنده من لا ... الکافرین
قوم به حج رفته بالانشین
لکه ننگید به دامان دین
پشت به آداب خدا کرده اید
این چه دکانیست که وا کرده اید
دین که متاع سر بازار نیست
سیم و زر و درهم و دیتار نیست... آقاسی

 

به آوای خروسان سحر خیز
سحر سر میزند از خواب برخیز
به آب دیده دل را شستشو کن 
پس آنگه جانب معشوق رو کن
مساجد خانه نور سرورند 
تجلی گاه آیات حضورند
زجا برخیز هنگام حضور است... آقاسی

گلچین اشعار محمد سلمانی

بی‌حرمتی به ساحت خوبان قشنگ نیست 
باور کنید پاسخ آیینه سنگ نیست 
سوگند می‌خورم به مرام پرندگان 
در عرف ما سزای پریدن تفنگ نیست 
با برگ گل نوشته به دیوار باغ ما 
وقتی بیا که حوصلة غنچه تنگ نیست 
در کارگاه رنگرزانِ دیار ما 
رنگی برای پوشش آثار ننگ نیست 
از بردگی مقام بلالی گرفته‌اند 
در مکتبی که عزّت انسان به رنگ نیست 
دارد بهار می‌گذرد با شتاب عمر 
فکری کنید فرصت پلکی درنگ نیست 
وقتی که عاشقانه بنوشی پیاله را 
فرقی میان طعم شراب و شرنگ نیست 
تنها یکی به قلّه تاریخ می‌رسد 
هر مرد پا شکسته که تیمور لنگ نیست  محمد سلمانی

 

...کاش میشد بنویسم بزنم بر در باغ 
که من از اینهمه دیوار بدم می آید 
دوست دارم به ملاقات سپیدار روم
ولی از مرد تبردار بدم می آید
ای صبا بگذر و از من، به تبر دار بگو
که از این کار تو بسیار بدم می آید... محمد سلمانی

 

عشق پرواز بلندی‌ست مرا پر بدهید 
به من اندیشة از مرز فراتر بدهید
من به دنبال دل گمشده‌ای می‌گردم 
یک پریدن به من از بال کبوتر بدهید 
تا درختان جوان، راه مرا سد نکنند 
برگ سبزی به من از فصل صنوبر بدهید 
یادتان باشد اگر کار به تقسیم کشید 
باغ جولان مرا بی‌در و پیکر بدهید 
آتش از سینة آن سرو جوان بردارید 
شعله‌اش را به درختان تناور بدهید 
تا که یک نسل به یک اصل خیانت نکند 
به گلو فرصت فریاد ابوذر بدهید 
عشق اگر خواست، نصیحت به شما، گوش کنید 
تن برازندة او نیست، به او سر بدهید 
دفتر شعر جنون‌بار مرا پاره کنید 
یا به یک شاعر دیوانة دیگر بدهید  محمد سلمانی

 

وقتی که حکمران چمن باد می‌شود
اول تبر حواله شمشاد می‌شود
دیگر چه مکتب و چه مرام و چه مسلکی
در گلشنی که قبله‌نما باد می‌شود
بلبل خموش، غنچه گرفتار، گل ملول
یعنی چمن مدینه بیداد می‌شود
جایی که سنگ، زمزمه عشق سردهد
آنجاست تیشه قاتل فرهاد می‌شود
یک عمر آن که بود مجلد به جلد دوست
درگیر و دار حادثه جلاد می‌‌شود... محمد سلمانی

  

اگر چه بین من و تو هنوز دیوار است
ولى برای رسیدن، بهانه بسیار است
بر آن سریم کزین قصه دست برداریم
مگر عزیز من! این عشق دست بردار است
کسى به جز خودم اى خوب من چه مى داند
که از تو - از تو بریدن چه قدر دشوار است
مخواه مصلحت اندیش و منطقى باشم
نمی شود به خدا، پاى عشق در کار است
تو از سلاله ى‌سوداگران کشمیرى
که شال ناز تو را شاعرى خریدار است
در آستانه ى رفتن، در امتداد غروب
دعاى من به تو تنها،خدا نگهدار است
کسى پس از تو خودش را به دار خواهد زد
که در گزینش این انتخاب ناچار است محمد سلمانی

 

زیر پای هر درخت، یک تبر گذاشتیم
هرچه بیشتر شدند، بیشتر گذاشتیم
تا نیفتد از قلم، هیچ‌یک در این میان
روی ساقه‌هایشان، ضربدر گذاشتیم
از برای احتیاط، احتیاطِ بیشتر
بین هر چهار سرو، یک نفر گذاشتیم
جابه‌جا گماردیم، چشم‌های تیز را
تا تلاش سرو را بی‌ثمر گذاشتیم
کارِمان تمام شد، باغ قتل‌عام شد
صاحبانِ باغ را، پشتِ در گذاشتیم
سوختیم و ریختیم، عاقبت گریختیم
باغِ گُر گرفته را، شعله‌ور گذاشتیم
روزِ اوّلِ بهار، سفره‌یی گشوده شد
جایِ هفت‌سین‌مان، هفت سر گذاشتیم
در بیان شاعری، حرف اعتراض بود
هی نگو چرا نگفت، ما مگر گذاشتیم؟
این سؤال دختر کوچکم «بنفشه» بود
چندمین بهار را پشت سر گذاشتیم؟ محمد سلمانی

 

آنقدر از مقابل چشمان تو رد شدم
تا عاقبت ستاره شناسی بلد شدم 
منظومه ای برابر چشمم گشوده شد
آنشب که از کنار تو آرام رد شدم
گم بودم از نگاه تمام ستارگان
تا اینکه با دو چشم سیاهت رسد شدم...
شاید به حکم جاذبه شاید به جرم عشق
در عمق چشمهای تو حبس ابد شدم...  محمد سلمانی

 

چنان ز پند شما ناصحان زمین گیرم
که گر دوباره نصیحت کنید، می میرم
مرا به خویشتن خویش وانهید که من
نه از قبیله ی زهدم ، نه اهل تزویرم... محمد سلمانی

 

...تاریخ‌نویسان که قلم در کفشان بود 
جز ننگ به پیشانی میهن ننوشتند 
یک عمر از این شاخه به آن شاخه پریدند 
یک برگ ز خاموشی سوسن ننوشتند 
هفتاد من از کاغذ ملّت به هدر رفت 
افسوس که قانون مدوّن ننوشتند محمد سلمانی

گلچین اشعار مارگوت بیگل

پس از سفر های بسیار و
عبور از فراز و فرود امواج این دریای طوفان خیز
بر آنم که در کنار تو لنگر افکنم
بادبان برچینم
پارو وانهم
سکان رها کنم
به خلوت لنگرگاهت در آیم
و در کنارت پهلو بگیرم
آغوشت را بازیابم
استواری امن زمین را 
زیر پای خویش مارگوت بیگل

 

بسیار وقت ها با یکدیگر از غم و شادیِِِ خویش سخن ساز می کنیم
اما در همه چیز رازی نیست
گاه به سخن گفتن از زخم ها نیازی نیست
سکوتِ ملال ها از راز ما سخن تواند گفت مارگوت بیگل

 

بی اعتمادی دری است
خودستایی چفت و بست غرور است
و تهی دستی دیوار است و لولاست
زندانی را که در آن محبوس رآی خویشیم
دلتنگی مان را برای آزادی و دلخواه دیگران بودن
از رخنه هایش تنفس می کنیم مارگوت بیگل

 

جویای راه خویش باش از این سان که منم
در تکاپوی انسان شدن
در میان راه دیدار می کنیم حقیقت را
آزادی را
خود را
در میان راه می بالد و به بار می نشیند
دوستی ای که توانمان می دهد
تا برای دیگران مأمنی باشیم و یاوری
این است راه ما
تو و من مارگوت بیگل

 

گذشته می گذرد
حال ،طماع است
آینده هجوم می آورد
بهتراست بگویمت
برگذشته چیره شو
حال را داوری کن
وآینده را بیاغاز مارگوت بیگل

 

پیش از آنکه واپسین نفس را بر آرم
پیش از آنکه پرده فرو افتد
پیش از پژمردن آخرین گل،
بر آنم که زندگی کنم
بر آنم که عشق بورزم
برآنم که باشم،
در این جهان ظلمانی
در این روزگار سرشار از فجایع
در این دنیای پر از کینه،
نزد کسانی که نیازمند منند
کسانی که نیازمند ایشانم،
تا دریابم،شگفتی کنم،باز شناسم
که می توانم باشم، که می خواهم باشم
تا روزها بی ثمر نماند
ساعت ها جان یابد
لحظه ها گران بار شود،
هنگامی که می خندم
هنگامی که می گریم
هنگامی که لب فرو می بندم... مارگوت بیگل

 

دلتنگی های آدمی را ، باد ترانه ای می خواند
رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد
و هر دانه ی برفی به اشکی ناریخته می ماند
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده
در این سکوت حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو 
و 
من مارگوت بیگل

پیش از آنکه به تنهایی خود پناه برم 
از دیگران شکوه آغاز میکنم
فریاد می کشم که:
" ترکم گفته اند !!! "
چرا از خود نمیپرسم 
کسی را دارم 
که احساسم را
اندیشه و رویایم را
زندگی ام را 
با او قسمت کنم ؟؟؟
آغاز جداسری
شاید 
از دیگران 
نبود. مارگوت بیگل

گلچین اشعار هنری لانگ فلو

هان ! در این جهان هراس به دل راه مده 
بزودی خواهی دریافت ، چه بزرگ مرتبه است ،رنج کشیدن و قویدل بودن .
چون مادر مشتاقی که در انتهای روز،
دست کودک خود را میگیرد و او را به بستر می برد 
و کودک ،نیمی به رضا و نیمی به نا خشنودی به همراه او می رود 
و باز یچه های شکسته خود را بر زمین به جای می نهد 
در حالی که از میان در گشوده هنوز بر آن ها چشم دوخته 
نه یکسره مطمئن و نه یکسره آسوده خاطر 
از گفته مادر که به او وعده بازیچه های دیگر می دهد 
که هر چند ممکن است با شکوهتر باشند 
اما شاید او را خوشتر نیایند
بدینگونه است رفتار طبیعت با ما 
بازیچه های ما را یک یک از ما می رباید و دست ما را می گیرد 
و با چنان نرمی ما را به آرامگاه خود می برد 
که بدشواری می توان دانست  که  مایل به رفتن هستیم یا نه 
زیرا چنان خواب آلوده ایم که نمی فهمیم 
که ناشناخته ها از شناخته ها تا چه پایه برترند لانگ فلو

 

زمانی که روحیه ی شما سست می شود و ناامید می گردید
 به یاد آورید: پایین تر جزر است که مد را ایجاد می کند لانگ فلو

 

مرا دیگر یارای ایستادگی نیست ، ولی تسلیم نخواهم شد 
این رزمی نیست که در آن کم دلان تیغ بر کشند 
در این جا مغلوب ، فاتح میدان است . لانگ فلو

 

از بهار عشق و جوانی بهره بگیر 
باقی را هر چه هست به فرشته ی نیکوکاری واگذار؛
چرا که زمان به زودی این حقیقت را به تو خواهد آموخت که 
در لانه ی سال پیش
مرغان بجای نمانده اند لانگ فلو

 

در آوردگاه پهناور دنیا
در اردوی زندگی 
چون گوسفندانی مباش که بی اراده رانده می شوند
قهرمانی باش در تکاپو لانگ فلو

 

دلهای خانه نشین خوشبخت ترند
زیرا دلهای آواره نمی دانند به کجا می روند
گرانبارند از تشویش و گرانبارند از اندیشه لانگ فلو

 

اگر ذهن
که بر بدن فرماندهی می‌کند
به گونه ای خود را فراموش کند که انگار بر برده‌ی خود لگد می‌زند
برده که هرگز آن اندازه سخاوتمند نیست که بتواند آسیب و خستگی را ببخشد
شورش می‌کند و ستمگر را در هم می‌کوبد لانگ فلو

 

آرام باش ای دل غمگین! 
از شِکوه بس کن؛
پشت ابرها هنوز خورشید می درخشد؛ 
سرنوشت تو همان است که دیگران دارند. 
در هر زندگی باید بارانهایی فرو ریزد و برخی روزها تیره و حزن انگیز باشند لانگ فلو

 

ای دلهای کوچک که سخت تب آلود و ناشکیبا می تپید و می زنید 
با آرزوهایی سخت نیرومند و بی انتها 
قلب من که زمانی بس دراز از هیجانها درخشیده و افروخته مانده
اکنون به خاکستر بدل شده 
و آتشهای خود را می پوشاند و پنهان می کند لانگ فلو

 

به آینده
هرچند شیرین و دلپسند
اعتماد مکن؛
بگذار گذشته‌ی از دست رفته
به خاک سپرده شود؛ عمل کن
عمل در زمان زنده‌ی حال لانگ فلو

 

به آینده دل مبند
هر چند نویدبخش! 
بگذار تا گذشته ی معدوم نعش خود را به خاک سپارد!
کار کن، کار در زمان حال که نقد است؛ 
با دل امیدوار و توکل به کردگار لانگ فلو

 

در خانه بمان قلب من و استراحت کن
قلبهای حافظ خانواده
خوشبختترینند لانگ فلو

 

چه شکوهی دارد این جهان
در چشم کسی که با دلی آرزومند 
زیر آسمان پر جبروت و درخشان به پیش می رود لانگ فلو

 

کسی که برای خود احترام قایل است
از گزند دیگران در امان است.
او کتی را بر تن دارد که کسی را یارای پاره کردن آن نیست لانگ فلو

 

دلهای ما گرچه مردانه و دلیراند
با اینهمه 
چون طبل های گلو گرفته ای آهنگهای عزا را در راه گورستان می نوازند لانگ فلو

 

‏ای گور! آنها را برگیر، و بگذار 
تا در سینه‌ی تنگ تو آرام گیرند 
‏جامه‌های عاریتی هستند که روح به دور افکنده 
و تنها برای ما گرامی‌اند! لانگ فلو

 

ای ابدیّت بزرگ آنها را برگیر! 
‏زندگی کوتاه ما تندبادی بیش نیست 
که شاخه‌های درخت تو را خم می‌کند 
و شکوفه‌های آن را بر خاک می‌پراکند! لانگ فلو

 

به دشواری می توان دانست که مایل به رفتن هستیم یا نه
زیرا چنان خواب آلوده ایم که نمی فهمیم ناشناخته ها
از شناخته ها تا چه پایه برتر هستند. لانگ فلو

 

‏ای مرگ! برگیر و با خود ببر
‏آنچه را که می‌توانی از آنِ خود بشماری! 
‏آنچه از آن تست همان تصویری است که بر این خاک نقش شده. 
همین و بس! لانگ فلو

گلچین اشعار گوته

دیگر بر کاغذ ابریشمین اشعار موزون نمی نویسم
و آنها را در قاب زرین نمی گیرم
زیرا
دیرگاهی است نغمه های جانسوز خویش را
بر خاک بیابان می نویسم
تا با دست باد به هر سو پراکنده شود
ولی اگر باد خط مرا با خود ببرد
روح سخنم را که بوی عشق می دهد 
جایی نتواند بُرد
روزی می رسد که دلداده ای از این سرزمین بگذرد
و چون پا بر این خاک نهد 
سراپا بلرزد و به خویش بگوید
پیش از من در اینجا عاشقی به یاد معشوقه
ناله سر داده
شاید مجنون به هوای لیلی نالیده
یا فرهاد در اینجا سر در خاک برده است
هر که هست
از خاکش بوی عشق برمیخیزد
و تربتش پیام وفا می دهد
تو نیز که بر بستر نرم آرمیده ای
وقتی که سخن آتشینم را از زبان نسیم صبا می شنوی
سراپا مرتعش خواهی شد و به خود خواهی گفت:
یارم برای من پیام عشق فرستاده
تو هم ای باد صبا 
پیام مهر مرا به او برسان گوته

 

دلدار من
اگر بخواهی بی دریغ بلخ و بخارا و سمرقند را 
به خال هندویت خواهم بخشید
اما پیش از آن از امپراطور بپرس
بدین بخشش راضی است یا نه
زیرا امپراطور که بسی بزرگتر و عاقلتر از من و توست
از راز عشق ورزیدن خبر ندارد!
آری
ای پادشاه!
میدانم که به این بخشش ها رضا نخواهی داد
زیرا تاج بخشی فقط از گدایان کوی عشق ساخته است گوته

 

هنگامی که خورشید فروزان عاشقانه 
به ابر بهاری چشمک می زند و به او دست زناشویی می دهد
در آسمان رنگین کمانی زیبا پدید می آید 
اما در آسمان مه آلود
آنرا بجز رنگ سپید نمی توان دید
ای پیر زنده دل
از گذشت عمر افسرده مشو
هر چند زمانه نیز موی تو را سپید کرده
اما هنوز نیروی عشق که زاینده جوانی است
از دلت بیرون نرفته است گوته

 

عاشقان یکدل
در تاریکی شب نیز راه کوی یار را گم نمی کنند
کاش لیلی و مجنون زنده می شدند
تا من راه عشق را به آنان دهم... گوته

 

نفرین برهر آنچه که روح آدمی را 
با جذبه و جادو به سوی خویش می کشد 
و او را در این ماتم کده 
با نیروهای اغوا و فریب در بند می کشد.
فراتر از همه نفرین بر اندیشه های والا
که جان خویشتن را با آن ها اسیر می سازد 
نفرین بر فریبندگی خیالات 
که باری اند بر دوش خرد!
نفرین بر هر آنچه در رویاها بر ما وارد می شوند 
به هیات فریب کار شهرت به هیات نام دارندگی 
نفرین بر هر آنچه که تملک اش 
مثال تملک بر همسر و فرزند و خدم و حشم می فریبدمان .
نفرین بر دارایی که با گنجینه هایش 
به اعمال بی پروایانه تهییج مان می سازد
با فریبی که در نشاطی به باطل 
مخده های آسایش را برایمان فراهم می سازد.
نفرین برآن مرحمت بالای عشق!... گوته

 

ما را به این زمین ِ خسته می آوری
رهایمان می کنی تا خود را به گناه بیالاییم
آن گاه می گذاری پشیمانی بکشیم
یک آن لغزش و یک عمر اندوه... گوته

 

مردمان جهان از خُرد تا بزرگ
تارهای سست از آرزوهای گران بر گِرد خویش می تنند
و خود
عنکبوت وار میان آن جای میگیرند
ناگهان ضربت جادویی این تارهای سست را از هم می گسلد
آنگاه همه فغان برمی آورند که کاخی آراسته به دست ستم ویران شده است گوته

 

در خاموشی شب
بلبل بانگ برداشت و آواز شبانه اش به عرش خداوند رسید
خدا نغمه بلبل را شنید و به پاداش آن
در قفسی زرینش کرد و به او روح نام داد
از آن پس
مرغ روح در قفس تن زندانی است
ولی همچنان گاه و بیگاه نوای دلپذیرش را سر میدهد گوته