جملات زیبا از میلاد کبیری شندی
روزها ساعت ها دقیقه ها و ثانیه ها
برای آنهایی که شادهستند بسیار کوتاه است،
برای آنهایی که نگرانند بسیار سریع است!
برای آنهایی که چشم انتظارند بسیار آهسته و کُند است!
برای آنهایی که غمگینند بسیار طولانیست!
اما برای آنهایی که عاشقند وجود ندارد !
میلاد کبیری شندی
مهربان من آهنگ حضورت آنچنان لطیف و شاعرانه است
که من را مدهوش می کند
تو تنها چیزی هستی که برای من ارزش فکر کردن را داری
نمی دانم چقدر از شهر من دوری اما همه جا حست میکنم ، می شنومت
تو تکرار همیشگی عشقی
و من فقط انعکاس بی ارزش نور تو هستم و دیگر هیچ …
مردم این شهر غریبن می خوام برگردم
قصدشون فریبه می خوام برگردم
یه نفر بود که دل به نگاهش بستم
نگاهش سردو غریبه می خوام برگردم
به چشمانه مهربانه تو می نویسم حکایت بی نهایت عشق را
تا بدانی که محبت و عشق را در چشمان تو آموختم
و با تو آغاز کردم به پاکی چشمانم قسم که تا ابد دوستت دارم …
نیمکت چوبی کهنه نم گرفته زیر بارون
زیر سقف بی قرار شاخه های بید مجنون
ابر بی طاقت پاییز مثل من چه بی ستارست
مثل من شکسته از این نامه های پاره پارست
طوفان با همه ی شدت خود به آرامش منتهی می شود
و حتی در بحبوحه ی شدت خود در جستجوی آرامش است
من نیز همه ی عصیانم به عشق تو ختم می شود
و یگانه فریاد درونم این است که تورا … تنها تورا …
تو را هیچگاه نمی توانم از زندگی ام پاک کنم چون تو پاک هستی
می توانم تو را خط خطی کنم که
آن وقت در زندان خط هایم برای همیشه ماندگار میشوی
و وقتی که نیستی بی رنگی روزهایم را
با مداد رنگی های یادت رنگ می زنم
امشب گریه میکنم و گریه میکنم برای تو برای خودم
برای تموم اونایی که خواستن گریه کنن و نتونستن
برا ی تمام اون چیزی که خواستی ونبودم خواستم وبودی
امشب گریه می کنم به وسعت دریا به وسعت بیشه به وسعت دل عاشق
برای تو و به پاس احترام تمام تحقیرهایی که از دیگران شنیدم وهنوز شکست نخوردم
انگار ولگرد شده بودم به جستجوی نشانی ات به تمام جهان سر زدم
اما نبودی به دور رفتم حتی به سرزمین خوشبختی
در افسانه های پدربزرگ که حقیقت نداشت هیچ کس نبود
انگار تو هم ولگرد شده بودی
می خواستم دسته گلی برات بفرستم
اما گفتم تا بدسستت برسه پژمرده میشه
بنابراین حرف س رو از گل سوسن
حرف ل رو از گل لاله
حرف ا رو از گل اطلسی
و حرف م رو از گل مریم
بعنوان دسته گلی بنام سلام تقدیمت میکنم
دسته گلم را پذیرا باش عشق من …
دیدی تو شکسته ام، شکستی
دیدی غم عاشقانه ی من
داغ و غم و عشق و شورو مستی
جمع است همه نشانه ی من
هر شب به لبم نوای هجران
یا سوگ به آشیانه ی من
دائم زتو گفتن و شکستن
اینجا شده آن بهانه ی من
آخرمرا کشت این نگاه عاشقانه
شد برفنا این دل زآه عاشقا نه
با درد وغم با ناله ها شد دل هم آوا
تا پا نهادم من براه عاشقانه
تمام خاطرات من دوباره زنده می شود
به شوق دیدنت دلم مثل پرنده می شود
برای فصل عاشقی دوباره شعر گفته ام
نه از غم جدایی اش برای وصل گفته ام
عشق تو آوایِ نوری در دعایم جاودانه
مهر تو بر لوح جانم قرص ماهی عاشقانه
فکر و خیال تو شبی از سر من نمی رود
شب نشود سحر که تو فکر ستم نمی کنی
چشم سیاه من شود خاک در حضور تو
یک نظری طلوع کن از چه ِنعَم نمی کنی
نغمه ها جاری و از دل در پگاهی عاشقانه
از وفا تا تو سرودن جان پناهی عاشقانه
حس بودن در کنارت لمس شادی بی بهانه
خنده اش پنهان و بازی گاه گاهی عاشقانه
از عادت حضور تو سرشار می شوم
بغض مرا که می شکنی عاشقانه تر
مردی به یاد تو پیوسته عاشق است
در خاطرم وجود زنی عاشقانه تر
تکرار شو حوالی دستان خسته ام
شاید مرا رقم بزنی عاشقانه تر
ای بی خبراز سوز و آه من کجایی
کن جلوه برمن درپگاه عاشقانه
رسواشدم تا برتوافکندم نگاهی
باشد مرابس این گناه عاشقانه
دیگر به تنگ آمد دلم ازاین جدایی
زین روزها وسال وماه عاشقانه
صدا بزن مرا بگو که عاشقم به عشق تو
هزار بار بگو بگو چه عاشقانه می شود
دوباره دست گرم تو به قلب من گره زده
صدای قلب من شنو به خاطر تو می زند
بگو تو از ترانه ها ز شادی شبانه ها
ز رقص باد و از نسیم که عاشقانه می وزد
ای هق هق عاشقانه ی من
صد بیت و غزل ترانه ی من
ای سیر و سلوک عاشقانه
ای حالت عارفانه ی من
در دشت شب آسمان قلبم
پر از غم دانه دانه ی من
یک روز بیا فسانه ی دل
در بیت و سرا و خانه ی من
رفتی تو امیدم این دقایق
بیرون ز غم زمانه ی من
ترسم که تو هم یار وفادار نباشی
عاشق کش و معشوق نگه دار نباشی
من از غم تو هر روز دوصد بار بمیرم
تو از دل من هیچ خبردار نباشی
بی پنجره ای غریبه ای در وهمی
عشق است اگر از آن نداری سهمی
فهمیدن عشق عاشقی می خواهد
یک بزرگ می شوی و می فهمی
کاش می شد در سایه ی مژگانت
لحظه ای هر چند کم به تماشای دریای خوشرنگ چشمانت می نشستم
نازنین بدون تو دنیا رو باور ندارم
با تو از رمز طلسم قصه ها سر در می آرم
لحظه ی سقوط من دست تو مثل معجزست
شب می ترسه از خودش وقتی می گم دوستت دارم
تو را هیچ گاه آرزو نخواهم کرد !
تو را لحظه ای خواهم پذیرفت که خودت بیایی
نه با آرزوی من …
من مست غم عشقم با خنده خمارم کن
صیاد اگر هستی با بوسه شکارم کن
حافظه ام همه چیز را براحتی فراموش می کند
خسته شدم از بس ساییدمش و تو هر بار نمایان تر شدی !
نفرین به عشق و عاشقی
نفرین به بخت و سرنوشت
به اون نگاه که عشقتو
تو سرنوشت من نوشت
نفرین به من نفرین به تو
نفرین به عشق من و تو
به ساده بودن منو
به اون دل سیاه تو
دیگر بوی بهار هم سرحالم نمی کند
چیزی شبیه گریه زلالم نمی کند
آه ای خدا مرا به کبوتر شدن چکار ؟
وقتی که سنگ هم رحمی به بالم نمی کند
دیدم کوچه ی تنگیست که چراغش چشم است
چشم ما گوش بود و عقل ما حرف سرکوچه و بازار
چقدر سفت شده است پدال دوچرخه ی دونفره ی عشقمان !
یا من خسته شدم یا به سربالایی رسیدیم
شاید هم تو دیگر رکاب نمی زنی … !
آخر قصه ی عشق ما را همان اول لو دادند
همان جایی که گفتند :
یکی بود … یکی نبود …
من تمـــــام شــــــــعرهایم را
در وصــــــــف نیامدنت ســـــــــــــروده ام !
و اگر یــــــــــک روز ناگهـــــــــــان ناباورنه ســــــــر برسی
…
دســـــــــت خالی ,حیرت زده
از شاعر بودن استعفا خواهم داد!
نقــــــاش میشوم
تا ابدیت نقش پرواز را
بر میله های تمام قفس های دنیـــــــا
خواهـــــــم کشید.
دل من هرزه نـبـود …
دل من عادت داشـت ، که بمانـد یک جا !!!
به کجا ؟!
معـلـوم است ، به در خانه تو !
دل من عادت داشـت
که بمانـد آن جا ، پـشـت یک پرده تـوری
که تو هر روز آن را به کناری بزنی …
دل من ساکن دیوار و دری
که تو هر روز از آن می گـذری .
دل من ساکن دستان تو بود
دل من گوشه یک باغـچه بـود
که تو هر روز به آن می نگری
راستی ،دل من را دیدی…؟!
برای ان عاشق بی دل می نویسم که حرمت اشکهایم را ندانست
برای ان مینویسم که معنای انتظار را ندانست،
چه روزها و شبهایی که به یادش سپری کردم
برای ان مینویسم که روزی دلش مهربان بود
می نویسم تا بداند دل شکستن هنر نیست
نه دگر نگاهم را برایش هدیه میکنم ، نه دگر دم از فاصله ها میزنم
و نه با شعرهایم دلتنگی ها را فریاد می زنم
می نویسم شاید نامهربانی هایش را باور کند
کاش می دانستیم که زندگی با همه وسعت خویش
محفل ساکت غم خوردن نیست
حاصلش تن به قضا دادن و پژمردن نیست
زندگی خوردن و خوابیدن نیست
زندگی حس جاری شدن است
زندگی کوشش و راهی شدن است
از تماشاگر اغاز حیات
تا به جایی که خدا می داند
کاش می شد باردیگر سرنوشت از سر نوشت
کاش می شد هر چه هست بر دفتر خوبی نوشت
کاش می شد از قلمهایی که بر عالم رواست
با محبت, با وفا, با مهربانیها نوشت
کاش می شد اشتباه هرگز نبودش در جهان
داستان زندگانی بی غلط حتی نوشت
کاش دلها از ازل مهمور حسرتها نبود
کاین همه ای کاشها بر دفتر دلها نوشت
برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز
برامیدجام لعلت دردی آشامم هنوز
به بهارم نرسیدی به خزانم بنگر
که به مویم اثر از برف زمستان من است
شیشه ی پنجره را باران شست.
از دل من اما ٬
چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
آسمان سربی رنگ٬
من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.
می پرد مرغ نگاهم تا دور٬
وای ٬باران ٬
باران٬
پر مرغان نگاهم را شست.
بوسه ام را می گذارم پشت در
قهرکردی , قهرکردم , سر به سر
تو بیا , در را تماما باز کن
هر چه میخواهی برایم ناز کن
من غرورم را شکستم , داشتی ؟
آمدم , حالا تو با من آشتی؟
عشق یعنی پاکی و صدق و صفا
خود شناسی حق شناسی از وفا
عشق یعنی دور بودن از خطا
بنده بودن خلوت دل با خدا
عشق یعنی نفس را گردن زدن
پاک و طاهر گشتن روح و بدن
عشق یعنی صیقل زنگار دل
دیدن اسرار غیب در جام دل …..!
در حضور خارها هم می شود یک یاس بود
در هیاهوی مترسک ها پر از احساس بود
دست در دست پرنده
بال در بال نسیم
ساقه های هرز این بیشه ها را داس بود
کاش می شد حرفی از “کاش می شد”هم نبود
هرچه بود احساس بود و عشق بود و یاس بود
کاش می دیدی چه کردی با دلم
با دل بیچاره ی بی حاصلم
حرفهایت، بوی شب بو داشتند
در درون سینه ام گل کاشتند
آه، پس کو،کجاست آن عشق ناب
حرفهای بی ریای آفتاب
دل به تو دادم ولی آه و فغان
از منو سادگی و این مردمان
من چه کردم با تو ای نا مهربان
چین سزاوارم غم شد ای امان
من کجایم کنج این زندان اسیر
تو کجایی از بر این طعمه سیر
کجایی در شب هجران که زاری های من بینی؟
چو شمع از چشم گریان اشکباری های من بینی
کجایی ای که خندانم زوصلت دوش می دیدی
که امشب گریه های زار و زاری های من بینی؟
اگه بگم که قول می دم تا همیشه باهات باشم
اگه بگم که حاضرم فدای اونچشات بشم
اگه بگم توآسمون عشق من فقط تویی
اگه بگم بهونه ی هر نفسم تنها تویی
اگه بگم قلبمو من نذر نگاهت می کنم
اگه بگم زندگیمو بذر بهارت می کنم
اگه بگم ماه منی هر نفس راه منی
اگه بگم بال منی لحظه ی پرواز منی میشی
برام خاطره ی قشنگ لحظه ی وصال میشی
برام باغبون میوه های تشنه وکال میشی
برام ماه شبای بی سحر میشی
برام ستاره ی راه سفر ولی بدون هرجا باشی یا نباشی مال منی
بدون اگه برای من هم نباشی عشق منی
ای عشق ، که عطر یار ما را داری
رنگ دل بی قرار ما را داری
ما را به نگاه نازنینش بفروش
بفروش که اختیار ما را داری
تو مرا بردی به شهر یادها،
من ندیدم خوش‌تر از جادوی تو،
ای سکوت ای مادر فریادها
گم شدم در این هیاهو گم شدم،
تو کجایی تا بگیری داد من؟
گر سکوت خویش را می‌داشتم،
زندگی پر بود از فریاد من!
باید که لهجه کهنم را عوض کنم
این حرفِ مانده در دهنم را عوض کنم
یک شمعِ تازه را بسرایم از آفتاب
شمع قدیم سوختنم را عوض کنم
هرشب میان مقبره ها راه می روم
شاید هوای زیستنم را عوض کنم
بردار شعر های مرا مرهمی بیار
بگذار وصله های تنم را عوض کنم
بگذار شاعرانه بمیرم از این سرود
از من مخواه تا کفنم را عوض کنم
من که هنوز خسته باران دیشبم
فرصت بده که پیرهنم را عوض کنم
اما تو بگو «دوستی» ما به چه قیمت؟
امروز به این قیمت، فردا به چه قیمت؟
ای خیره به دلتنگی محبوس در این تنگ
این حسرت دریاست تماشا به چه قیمت
یک عمر جدایی به هوای نفسی وصل
گیرم که جوان گشت زلیخا به چه قیمت
از مضحکه دشمن تا سرزنش دوست
تاوان تو را می‌دهم اما به چه قیمت
مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود
دیدیم، ولی دیدن دنیا به چه قیمت
از زندگی از این همه تکرار خسته ام
از های و هوی کوچه و بازار خسته ام
دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام
دل خسته سوی خانه ، تن خسته می کشم
آوخ … کزین حصار دل آزار خسته ام
بیزارم از خموشی تقویم روی میز
وز دنگ دنگ ساعت دیوار خسته ام
از او که گفت یار تو هستم ولی نبود
تنها و دل گرفته و بیزار و بی امید
از حال من مپرس که بسیار خسته ام…
یک نظر در خود بیافکن کیستی ؟
عاشقی مستی خماری چیستی ؟
جام هستی را بزن بر نیستی
هرچه هستی با مرامی بیستی !
منم تنهاترین تنهای تنها
و تو زیباترین زیبای دنیا
منم یلدای بی پایان عاشق
تو بودی مرحم زخم شقایق
نگاهت را پرستم ای نگارم
فدای تار مویت هرچه دارم
