| هر روز دلم به زیر باری دگر است | در دیده‌ی من ز هجر خاری دگر است | |
| من جهد همی‌کنم قضا می‌گوید | بیرون ز کفایت تو کاری دگراست حافظ |
| امشب ز غمت میان خون خواهم خفت | وز بستر عافیت برون خواهم خفت | |
| باور نکنی خیال خود را بفرست | تا در نگرد که بی‌تو چون خواهم خفت حافظ |
| اول به وفا می وصالم درداد | چون مست شدم جام جفا را سرداد | |
| پر آب دو دیده و پر از آتش دل | خاک ره او شدم به بادم برداد حافظ |
| از چرخ به هر گونه همی‌دار امید | وز گردش روزگار می‌لرز چو بید | |
| گفتی که پس از سیاه رنگی نبود | پس موی سیاه من چرا گشت سفید حافظ |
| قسام بهشت و دوزخ آن عقده گشای | ما را نگذارد که درآییم ز پای | |
| تا کی بود این گرگ ربایی، بنمای | سرپنجه‌ی دشمن افکن ای شیر خدای حافظ |
| من حاصل عمر خود ندارم جز غم | در عشق ز نیک و بد ندارم جز غم | |
| یک همدم باوفا ندیدم جز درد | یک مونس نامزد ندارم جز غم حافظ |
| ای کاش که بخت سازگاری کردی | با جور زمانه یار یاری کردی | |
| از دست جوانی‌ام چو بربود عنان | پیری چو رکاب پایداری کردی حافظ |
| گر همچو من افتاده‌ی این دام شوی | ای بس که خراب باده و جام شوی | |
| ما عاشق و رند و مست و عالم سوزیم | با ما منشین اگر نه بدنام شوی حافظ |
| ای شرمزده غنچه‌ی مستور از تو | حیران و خجل نرگس مخمور از تو | |
| گل با تو برابری کجا یارد کرد | کاو نور ز مه دارد و مه نور از تو حافظ |
| گفتی که تو را شوم مدار اندیشه | دل خوش کن و بر صبر گمار اندیشه | |
| کو صبر و چه دل، کنچه دلش می‌خوانند | یک قطره‌ی خون است و هزار اندیشه حافظ |
| عشق رخ یار بر من زار مگیر | بر خسته دلان رند خمار مگیر | |
| صوفی چو تو رسم رهروان می‌دانی | بر مردم رند نکته بسیار مگیر حافظ |
| ای دوست دل از جفای دشمن درکش | با روی نکو شراب روشن درکش | |
| با اهل هنر گوی گریبان بگشای | وز نااهلان تمام دامن درکش حافظ |
| در باغ چو شد باد صبا دایه‌ی گل | بربست مشاطه‌وار پیرایه‌ی گل | |
| از سایه به خورشید اگرت هست امان | خورشید رخی طلب کن و سایه‌ی گل حافظ |
| لب باز مگیر یک زمان از لب جام | تا بستانی کام جهان از لب جام | |
| در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است | این از لب یار خواه و آن از لب جام حافظ |
| عمری ز پی مراد ضایع دارم | وز دور فلک چیست که نافع دارم | |
| با هر که بگفتم که تو را دوست شدم | شد دشمن من وه که چه طالع دارم حافظ |
| این گل ز بر همنفسی می‌آید | شادی به دلم از او بسی می‌آید | |
| پیوسته از آن روی کنم همدمی‌اش | کز رنگ وی‌ام بوی کسی می‌آید حافظ |
| سیلاب گرفت گرد ویرانه‌ی عمر | وآغاز پری نهاد پیمانه‌ی عمر | |
| بیدار شو ای خواجه که خوش خوش بکشد | حمال زمانه رخت از خانه‌ی عمر حافظ |
| بر گیر شراب طرب‌انگیز و بیا | پنهان ز رقیب سفله بستیز و بیا | |
| مشنو سخن خصم که بنشین و مرو | بشنو ز من این نکته که برخیز و بیا حافظ |
| ماهی که قدش به سرو می‌ماند راست | آیینه به دست و روی خود می‌آراست | |
| دستارچه‌ای پیشکشش کردم گفت | وصلم طلبی زهی خیالی که توراست حافظ |
| تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست | تا بنده‌ی تو شده‌ست تابنده شده‌ست | |
| زان روی که از شعاع نور رخ تو | خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست حافظ |
| نی قصه‌ی آن شمع چگل بتوان گفت | نی حال دل سوخته دل بتوان گفت | |
| غم در دل تنگ من از آن است که نیست |
یک دوست که با او غم دل بتوان گفت حافظ |
