بیاکه قاعده ی آسمان بگردانیم
قضا به گردش رطل گران بگردانیم
به گوشه ای بنشینیم ودرفراز کنیم
بکوچه برسر ره پاسبان بگردانیم
گل افکنیم وگلابی به رهگذرپاشیم
می آوریم وقدح درمیان بگردانیم
گهی به لابه سخن با ادا بیاموزیم
گهی به بوسه زبان در دهان بگردانیم
نهیم شرم به یک سو و با هم آویزیم
به شوخئی که رخ اختران بگردانیم
زجوش سینه سحر را نفس فروبندیم
بلای گرمی روز از جهان بگردانیم
به من وصال تو باور نمیکند (غالب)
بیا که قاعده ی آسمان بگردانیم غالب دهلوی
فرصت اگرت دست دهد مغتنم انگار
ساقی و مغنی و شرابی و سرودی
زنهار از آن قوم نباشی که فریبند
حق را به سجودی و نبی را به درودی غالب دهلوی
از جسم به جان نقاب تاکی
این گنج درین خراب تا کی
این گوهر پر فروغ یا رب
آلوده ی خاک و آب تا کی
این راهرو مسالک قدس
وامانده ی خورد و خواب تا کی
بیتابی برق جز دمی نیست
ما وین همه اضطراب تا کی غالب دهلوی
در گرد غربت آئینه دار خودیم ما
یعنی ز بیکسان دیار خودیم ما
دیگر ز ساز بیخودی ما صدا مجوی
آوازی از گسستن تار خودیم ما
روی سیاه خویش، ز خود هم نهفته‌ایم
شمع خموش کلبه تار خودیم ما
در کار ماست ناله و ما در هوای او
پروانه چراغ مزار خودیم ما
غالب چو شخص و عکس در آئینه خیال
با خویشتن یکی و دچار خودیم ما غالب دهلوی
زخمه بر تار رگ جان می زنم
کس چه داند تا چه دستان می زنم
چون ندیدم کز نوایش خون چکد
طعنه بر مرغ سحرخوان می زنم
خامه همراز دم مرگ من است
آتش از نی در نیستان می زنم
گریه در دل نشاط دیگرست
خنده بر لبهای خندان می زنم
در جنون بی کار نتوان زیستن
آتش تیزست و دامان می زنم
خوی آدم دارم آدم زاده ام
آشکارا دم ز عصیان می زنم غالب دهلوی
دیگر ز ساز بیخودی ما صدا مجوی
آوازی از گسستن تار خودیم ما
روی سیاه خویش، زخود هم نهفته‌ایم
شمع خموش کلبه تارخودیم ما
در کار ماست ناله و ما در هوای او
پروانه چراغ مزارخودیم ما
غالب چو شخص و عکس در آئینه خیال
با خویشتن یکی و دچار خودیم ما غالب دهلوی
